Ken je de film King’s Speech? Ik heb ‘m een paar maanden geleden gezien. Indrukwekkend. Mooi en zo bijzonder. De strijd met het stotteren en dan koning worden en een speech moeten houden voor het hele Britse volk. Erg mooi, maar ja, het is ‘maar’ een film.
Tot ik afgelopen week een filmpje zag op Youtube. En ik was niet de enige. Bijna zes miljoen views imiddels. De jongen in het filmpje stottert enorm. Tót hij van zijn leraar een tip krijgt. Zet je koptelefoon met muziek eens op en lees dan nog eens. Net als in King’s Speech. En het werkt! Het werkt echt! Prachtig. Niet te geloven zo mooi. De tranen stromen over mijn wangen. De overwinning die de jongen behaalt als hij bij z’n diploma-uitreiking de hele school toespreekt. Met een enorme koptelefoon op. Kippenvel. Zo mooi. Tranen met tuiten, dat ook.
Onomkeerbare ommekeer
En ook herkenbaar. Niet omdat ik stotter. Maar ik herkende de strijd. Voor mij de strijd tegen verlegenheid. En ook ik heb gewonnen. Ik ben nu sterk en vol zelfvertrouwen en ik straal. Ik geniet van mijn leven. De ommekeer begon zo’n half jaar geleden. En hij is onomkeerbaar. Nu kan ik mijn verhaal in een tv-reportage vertellen. Ik vond het geweldig. Zelfs om mezelf terug te zien. Ik ben zo trots op mezelf! Bizar, zo gaaf. Ik ben van heel ver gekomen. Maar ook ik heb gewonnen. Ik. Gewonnen. Overwonnen. Zalig! De tranen zijn opgedroogd. Het geluk stroomt.
Ik hoop dat je geniet van het filmpje.
